Gunung Tambora – czynny wulkan na wyspie Sumbawa w Indonezji; zaliczany do stratowulkanów.

Współrzędne geograficzne 8°15' S 118°0' E. Wysokość 2850 m; średnica krateru ok. 7 km, głębokość 1100 m.

Najsilniejsza erupcja miała miejsce 10 kwietnia 1815 r. (oceniana jako jedna z potężniejszych, a nawet najpotężniejsza erupcja w czasach historycznych), kiedy z wulkanu wydobyło się ok. 100 km³ materiału wulkanicznego (szacuje się, że przed wybuchem wulkan miał wysokość ok. 4200 m); słup wybuchu osiągnął wysokość 44 km. Popiół wulkaniczny został rozrzucony w promieniu 1300 km, w miejscach odległych o ok. 900 km na Jawie i Borneo jego warstwa miała 1 cm grubości, na samej Sumbawie do 1,5 m. Wybuch był słyszany w promieniu 1500 km.

Skutki wybuchu:

• setki tysięcy ofiar śmiertelnych, w tym ok. 117.000 bezpośrednio wskutek wybuchu, reszta na skutek głodu i chorób spowodowanego zniszczeniem zbiorów i pól, zatruciem zbiorników wodnych, powietrza itp.;
• całkowita zagłada ludu Tambora;
• fala tsunami o wysokości 10 m;
• trzęsienia ziemi odczuwane m.in. w odległym o ok. 500 km mieście Surabaja;
• brak lata w 1816 r. w wielu miejscach na półkuli północnej, gł. w Europie i Ameryce Pn. i związana z tym klęska nieurodzaju i głodu;
• obniżenie średnich temperatur roku 1815 o ok. 3-4°C